„Skarb Zamojszczyzny”

Tym określeniem nazwano kiedyś w „Kronice Tygodnia” wysokolotne gołębie zamojskie, zwane również „perskimi” lub częściej po prostu „górniakami”. Kto pasjonuje się hodowlą gołębi i zetknął się z tą rasą przyzna, że w określeniu tym nie ma przesady. Zamojskie górniaki jako nieliczna z ras, łączą w sobie szczególne piękno i wyjątkową sprawność lotową. Piękno i lotność górnych gołębi zamojskich kształtowano przez całe stulecia. Niektóre źródła podają, iż rasa ta liczy sobie 400 lat. Wpływ klimatu kontynentalnego na ten region, rolniczy tryb życia, szczególny gust i smak hodowców, przyczynił się do wytworzenia produktu określanego przez wielu hodowców, mianem gołębia kompletnego.
Cechuje je duże bogactwo rysunku i barw, a poszczególne odmiany określane są specyficzną nazwą. ”Fursy”, „Bursztyny”, ”Blankopy” „Murzyny”, „Szkaplerzaki” i inne, podkreślają jak barwna i bogata jest tradycja hodowli górnych gołębi w tym regionie. Często rasa ta uznawana jest za gołębie najszybciej wznoszące się w górę i latające najwyżej.

Do niedawna cecha ta była dominująca u gołębi tej rasy. Jednak w ostatnich dziesięcioleciach obserwujemy dramatyczny spadek lotności u górnych gołębi zamojskich. Jak zwykle w takiej sytuacji, przyczyny tego stanu rzeczy są złożone. Główną przyczyną powodującą degradację lotową tych gołębi, jest powszechne zamykanie ich w wolierach. Do takiego kroku jednych hodowców skłania zmiana trybu życia tj. konieczność podejmowania pracy poza domem, np. za granicą. Inni zamykają w obawie przed drapieżnikami, których liczba w ostatnich latach dramatycznie wzrosła, jeszcze inni zamykają wysokolotną rasę górnych gołębi zamojskich ze względu na ich piękno. W zakresie wyglądu i piękna gołębie te funkcjonują w kilku obszarach. Jest odmiana pięknych krótkodziobych gołębi zwanych wglądowymi.

Hodowcy tego typu gołębi swą pracę hodowlaną z góry ukierunkowują na wygląd zewnętrzny. Nie oczekuje się od tych gołębi wyczynów lotowych. Inną grupę stanowią hodowcy, hodujący gołębie zamojskie pod wzorzec ustalony w latach 80-tych, przez organizację hodowców gołębi ozdobnych. Ustalenie wzorca dla dowolnej lotnej rasy, zawsze łączy się z utratą walorów lotowych gołębi. Hodowcy z tego środowiska, automatycznie ukierunkowują pracę hodowlaną na wygląd zewnętrzny swych gołębi. Na wystawach w rasie „zamojski” wyróżnienia często zdobywają „nieloty”. Zdarza się, że w wyróżnionych zamojskich nie płynie kropla krwi górnych gołębi zamojskich. Życie bezwzględnie potwierdza, iż wystawy niosą ze sobą takie zagrożenia.

Sprawność lotowa , nienaganna sylwetka, bogactwo barw i rysunku, wysoki i długotrwały lot centralnie nad gołębnikiem u górnych gołębi zamojskich, ceniony jest przez większość hodowców zrzeszonych w Południowo-Wschodnim Klubie Hodowców Gołębi Wysokolotnych. Loty konkursowe i rywalizacja z nimi związana, stymuluje selekcję górnych gołębi zamojskich w tym kierunku. Osiągnięcia hodowców z P-WKHGW w lotach konkursowych pozwalają na ostrożny optymizm, iż lotna wersja górnych gołębi zamojskich stanie się ponownie powszechna.
Zapraszam do galerii gdzie prezentowane są gołębie i hodowcy górnych zamojskich.

Józef Płachta